Great Ice Bear Adventure

Woensdag 31 oktober; eindelijk is het zover. De reis waar we al zolang naar hebben uitgekeken, ons Ijsbeer Avontuur gaat beginnen! Zo’n twee jaar geleden raakte ik geïnspireerd door Floortje Dessing in het tv-programma RTL Travel. in de betreffende aflevering werd Churchill als nummer 1 benoemd in de ‘Hotlist Wildlife’. Als groot berenliefhebber wist ik één ding zeker; die bestemming moet ik ooit bezoeken. Churchill; de Polar Bear Capital of the World.

Aankomst in Winnipeg

We vliegen in ongeveer 8 uur naar Toronto en daarna nog zo’n 2,5 uur naar Winnipeg; gelegen in de staat Manitoba in het midden van Canada. We landen om 20.00 uur en checken spoedig in bij ons hotel, gelegen naast de luchthaven. De volgende dag gebruiken we om te acclimatiseren en ons op te laden voor de trip die komen gaat. Die avond hebben we een welkomstdiner met onze medereizigers. Een groep van 16 personen en een geheel internationaal gezelschap. We krijgen “berenbadges” met onze naam erop en al snel volgen geanimeerde gesprekken. Allemaal komen we uiteraard met hetzelfde doel; de ijsberen! Het is mooi om te horen wat iedereen afzonderlijk heeft doen besluiten om naar deze uithoek van de wereld te reizen.

Het avontuur begint!

Op vrijdag 2 november vliegen we ’s ochtends vroeg naar Churchill. Deze plaats met zo’n 1000 inwoners ligt erg geïsoleerd. De dichtstbijzijnde snelweg eindigt zo’n 300 km verderop. Gisteren is er sinds lange tijd weer een goederen trein in het plaatsje aangekomen nadat in mei 2017 een groot gedeelte van het spoor door smeltend ijs is weggevaagd. Voor ons in het dichtbevolkte Nederland is het moeilijk te bevatten dat je in een plaats kunt wonen die zo ver van de rest van de bewoonde wereld af ligt. Alle bevoorradingen gaan via luchtvracht, waardoor o.a. de prijzen van voedingsmiddelen flink hoog zijn. We maken een tour door het stadje, overal staan bordjes waarop gewaarschuwd wordt voor de beren. Met enige regelmaat wordt er een beer in het plaatsje gesignaleerd waarbij dan de beren-patrouille wordt opgeroepen. Zij proberen de beer dan door middel van het geluid van geweerschoten uit het dorp te weren. Dat dit geen fabeltje is ontdekken we al snel wanneer we een beer rond zien scharrelen op de vuilnisbelt. Wow wat een enorm beest! Hij is duidelijk aan het zoeken of er nog iets eetbaars te vinden is. We observeren de beer een tijdje vanuit ons busje maar dan is het tijd om te vertrekken naar onze bestemming voor de komende nachten; De Dymond Lake Eco lodge.

Per vliegtuig naar onze lodge

Onze groep wordt in twee aparte vluchten (in het vliegtuigje kunnen maar 8 personen tegelijk vervoerd worden) in een kwartiertje tijd naar de lodge gebracht. We vliegen over de kustlijn en hebben vanuit de lucht een mooi uitzicht op het water waarin duidelijk bevroren ijsschotsen te zien zijn. Nog een paar weken en dan zal de baai geheel bevroren zijn waardoor de beren vanuit het land het ijs op zullen trekken voor hun hoofdmaaltijd; een lekker portie zeehond waarvan ze dagelijks zo’n 20 – 25% van hun eigen gewicht op kunnen eten. Zodra de baai geheel bevroren is, zijn de beren ook nauwelijks meer in Churchill waar te nemen.

Onze lodge

We worden naar de lodge gebracht welke bestaat uit drie aparte gebouwen; Een centraal gebouw dat dient als eetruimte en twee gebouwen met elk vier kamers. De gehele accommodatie wordt beschermd door een hekwerk en stroomdraden om de ijsberen te weren. Al snel wordt ik door mijn man Rob enthousiast geroepen; er scharrelt een ijsbeer rond vlak voor het hekwerk. In al mijn enthousiasme wil ik er naar toe rennen; maar ik word door de gidsen al snel gevraagd om ook binnen de hekken de beren rustig aan te benaderen. Het is vandaag -15 graden Celsius en door de snijdende wind ijzig koud maar ik voel me helemaal warm worden van binnen. Dáár loopt een ijsbeer; nog geen drie meter van mij vandaan en enkel gescheiden door een hekwerk. Het zonnetje schijn en de beer besluit al snel zich lekker in het glinsterende sneeuwpak te nestelen. Ik geniet van het hier zijn en kan wel uren blijven kijken naar het imposante dier.

Wanneer ook de tweede helft van onze groep is gearriveerd genieten we van een voortreffelijke lunch. In de lodge staat een team voor ons klaar die de lekkerste maaltijden voor ons klaar maken. Echt een kadootje; zo midden in de wildernis. We krijgen een uitleg van gids Terry. De komende dagen zullen we steeds meerdere wandelingen gaan maken waarbij we worden vergezeld door vier gidsen. Zij zullen er alles aan doen om het spotten van de ijsberen voor ons zo veilig mogelijk maar ook voor de ijsberen zo comfortabel mogelijk te maken. Ondanks het knuffelbare uiterlijk van de ijsbeer moeten we niet vergeten dat zij erg gevaarlijke carnivoren zijn. Terry heeft 25 jaar ervaring in het ‘ijsbeer-watchen’ en kan zodoende veel uit het gedrag van een ijsbeer aflezen. Mocht het nodig zijn, dan hebben de gidsen verschillende afschrikmethodes voor de beren. Als eerste door middel van luid roepen, daarna door het tegen elkaar klikken van stenen, mocht dat niet helpen dan wordt er een steen naar de beer geworpen en mocht dat geen soelaas bieden dan is er een pistool met losse flodders en als laatste redmiddel een geweer. In al die 25 jaar heeft Terry dat laatste middel gelukkig nog niet hoeven te gebruiken. Ons wordt verzocht om ten alle tijden zachtjes te praten en rustig te blijven bewegen. Mochten we een beer van dichtbij benaderen, dan is het opvolgen van de instructies van de gidsen uiteraard een must.

We maken die middag een wandeling over het bevroren strand; het zonnetje laat zich rijkelijk zien maar naast de beer die bij de lodge rondscharrelt, is de rest van het gebied beer-loos. We genieten van de mooie en rustige omgeving. Het hier zijn is alleen al fantastisch. Weg uit ons gejaagde en drukke thuisland.

Op zoek naar beren

Moe van de eerste indrukken en de koude buitenlucht, vallen we die avond als een blok in slaap en staan we de volgende dag enthousiast op; klaar voor hopelijk een mooie berendag.

We gaan wederom het strand op; maar ook vandaag lijkt het hier rustig. Gids Nolan zoekt vanuit de uitkijktoren van de lodge het gebied af en geeft aan dat er wederom in de buurt een beer rond scharrelt. Deze lijkt alleen wat nerveus dus wordt ons nogmaals verzocht opmerkzaam te zijn en goed bij elkaar te blijven. We spotten op een gegeven moment vanaf het land de beer op de kustlijn. Hij sjokt zenuwachtig heen en weer en lijkt zich vervolgens achter een hoop sneeuw weg te gaan verschuilen. We blijven rustig staan en uiteindelijk lijkt de nieuwsgierigheid van de beer het toch te winnen. Hij komt onze kant op gelopen en snift met regelmaat met zijn neus in de lucht. Hij benaderd ons tot zo’n 5 meter en kijkt ons belangstellend aan. We staan met z’n allen ademloos toe te kijken. Vervolgens draait hij zich om en lijkt terug te lopen naar de kust. Nog vol van de beer de we daarnet van zo dichtbij hebben gezien verschijnt bij iedereen een big-smile op het gezicht. Maar vervolgens besluit de beer dat hij nog niet klaar was met zijn showtje. Hij richt zich geheel staand op; Wow wat een lengte heeft dat dier! Vervolgens benaderd hij ons opnieuw. Wanneer de beer steeds dichterbij komt worden wij verzocht heel langzaam achteruit te lopen; mijn hart klopt in mijn keel wanneer Terry toch één van zijn waarschuwingsmethodes in moet zetten. Met luide stem verzoekt hij de beer weg te gaan en wanneer hij toch nog steeds dichterbij komt, worden de stenen luid tegen elkaar geklikt. Daarop besluit de beer dat hij het bij ons voor gezien houdt en keert hij terug.

Wanneer we weer bij de lodge zijn voor onze lunch; praat iedereen vol enthousiasme over wat ons is overkomen. Wat een ervaring! Dit is waarvoor ik zo’n twee jaar geleden deze bestemming op onze bucketlist heb gezet.

Vechten geblazen!

De volgende dagen spotten we nog meer beren rond de lodge en maken we ook een wandeling op het bevroren dymond lake. Een hilarische wandeling omdat het ijs steeds krakende geluiden maakt en je bijna bang wordt om door het ijs te zakken.

Al veel te snel volgt het moment dat wij weer afscheid moeten nemen van de lodge. De laatste morgen scharrelen er twee beren rond de lodge waarbij de ene beer de andere beer niet in zijn gebied lijkt te accepteren. De spanning tussen de beide beren is haast voelbaar en ik voel me een beetje rot wanneer één beer door het hek van de lodge lijkt te willen vluchten. Uiteindelijk lukt het Terry om hen de juiste kant op de leiden zodat hij kan vluchten voor zijn aanvaller. Het levert wel mooie plaatjes op; en met pijn in mijn hart stappen we weer in het vliegtuigje. Wanneer we de lucht in gaan zien we op het pad een ijsbeer naar ons kijken alsof hij ons uit komt zwaaien.

Sleeën met honden

Wanneer we weer in Churchill geland zijn en hebben genoten van de lunch bij de Lazy Bear lodge, staat er deze middag een informatief bezoek bij het honden sleeën op het programma. We worden verwelkomd door een grote groep luid blaffende honden. De eigenaar vertelt ons vol passie over zijn hobby en hoe zijn hele gezin werkelijk leeft voor deze mooie husky’s. Er zijn een aantal puppy’s die een hoog aaibaarheidsgehalte hebben en waarmee je uitgebreid kunt knuffelen. We maken een kleine tocht met de hondenslee. En na deze leuke ervaring en ons diner bij de Tundra Inn, kunnen we weer een goed geslaagde dag afstrepen.

Tundra Buggy adventure

Helaas volgt al weer onze laatste dag in Churchill; maar wel één die onze trip helemaal af maakt. We gaan met een Tundra buggy het gebied in om ijsberen te spotten. En deze dag zijn wij echt de tel kwijt wat betreft de hoeveelheid ijsberen we gezien hebben. Het zijn er tientallen en we hadden niet verwacht er hier zoveel te zien! De Tundra buggy kruipt zich een weg over het ijs en de sneeuw wanneer we op een gegeven moment op een plaats komen waar we omringd worden door zo’n tien beren. Zij trekken zich niets aan van de enorme voertuigen op grote wielen en zij doen duidelijk hun eigen ding. Er scharrelen drie beren voortdurend om elkaar heen en ze besnuffelen elkaar met de neuzen tegen elkaar; echt enorm schattig om te zien. Vervolgens sparren er twee exemplaren geruime tijd met elkaar. Dat sparren is voornamelijk bedoeld om zichzelf warm te houden en te “trainen” voor de tijd op het ijs die snel komen gaat. Ongelofelijk dat we dit van zo dichtbij mee mogen maken. De kers op de taart is een moeder met twee cubs die rustig voorbij sjokken. IJsberen krijgen hun jongen voornamelijk in de december maand en vervolgens blijven ze circa een jaar bij hun moeder. Deze twee diertjes zullen dus snel gemaand worden om hun eigen weg te gaan. Echt vertederend om te zien hoe één van de twee jongen telkens een koprolletje lijkt te maken in plaats van netjes in de pas achter zijn moeder aan te gaan. Wanneer we ons weer een weg banen naar het beginpunt, komt er een beer tegen onze buggy aan staan. Nieuwsgierig steekt hij zijn neus in de lucht zo’n 50 cm van die van mij verwijderd. Wat een onvergetelijke reis was dit; het heeft onze verwachtingen enorm overtroffen.

Deze trip van 6 dagen was voor ons een once-in-a-life-time ervaring die wij hopen deze nog een keer over te mogen doen!